3 Μαΐου 2011 - μια ημερομηνία για να θυμάσαι.

Είναι η ημερομηνία που καθορίστηκε για την κεντρική εκδήλωση για τα 30χρονα του σχολείου.
Είναι ημέρα Τρίτη και οι εκδηλώσεις θα είναι όλη την ημέρα. Δεν έχει βγει αναλυτικό πρόγραμμα αλλά στα σχέδια υπάρχουν εκθέσεις, μαθητών, παλιών μαθητών, παρουσίαση εργασιών, ομιλίες, προβολές βίντεο, παλιές εκδηλώσεις και διάφορα άλλα. Θα έχουμε ένα χολ γεμάτο εκδηλώσεις, αλλά και έξω θα γίνουν πολλά. Στις αυλές γύρω γύρω.
Ακόμα είμαστε στη διερεύνηση δυνατοτήτων. Αλλά εσείς κρατείστε την ημερομηνία. Και κανονίστε κάποια στιγμή να σας δούμε. Εμείς κατά τα φαινόμενα "εκεί θα φάμε, εκεί θα πιούμε και μάλλον... εκεί θα κοιμηθούμε" εκείνη τη μέρα. Με άλλα λόγια θα κατασκηνώσουμε.

Η μεγάλη εκδήλωση θα γίνει το απόγευμα της Τρίτης με υψηλούς προσκεκλημένους. Ποιους δεν ξέρω αλλά ακούγονται μεγάλα ονόματα...(Αυτό λέγεται "προδιαφήμιση" για να σας κρατάω λίγο στη τσίτα.)

Στη πρώτη βδομάδα του Μαΐου θα γίνουν θεατρικές παραστάσεις, παρουσίαση ρόκ όπερας στο Μέγαρο Μουσικής, εκδηλώσεις στο σχολείο συνέχεια. Θα είναι μια βδομάδα τρέλλας, (εντός και εκτός εισαγωγικών). Και φυσικά σας θέλουμε κοντά μας... να γνωρίσετε τους καθηγητές σας που ήταν συμμαθητές σας σε κάποια άλλα σχολεία της Αθήνας, όταν εσείς είσασταν στο σχολείο.... Ναιιιιι πέρασε ο καιρός και η μέση ηλικία του Συλλόγου προσεγγίζει την ηλικία των πρώτων αποφοίτων μας. Ευτυχώς που είναι και ο Λιβανός και ανεβάζει λίγο τον μέσο όρο.... (ναι κρατάει χρόνια... αυτή η "κολόνια").

Αλλά δεν είναι μόνο εκείνη η μέρα. Θα γίνουν πολλές εκδηλώσεις σχετικά με την επέτειο.

Λοιπόν μένετε συντονισμένοι και παρακολουθείτε τις εξελίξεις.

Τη καλημέρα μου.

Θυμάμαι... την πρώτη εκδρομή.

Ήταν 1992 όταν αποφοίτησαν οι πρώτοι μαθητές μας. Και έπρεπε να πάμε στην πενταήμερη (έτσι τη λέμε). Και κάναμε συνεδρίαση για να αποφασίσουμε που θα πάμε για πρώτη εκδρομή. Μήπως ξέραμε και εμείς τι είναι πενθήμερη εκδρομή. Κάποιοι συνάδελφοι είχαν εμπειρία από πολυήμερες εκδρομές... εγώ δεν είχα την παραμικρή. Πως να είχα άλλωστε... Τριών χρονών καθηγητής ήμουνα. Και αποφασίσαμε...να πάμε Κρήτη και δη Ηράκλειο. Ψάξαμε και βρήκαμε ένα καλό ξενοδοχείο αλλά είχε ένα μικρό πρόβλημα... ήταν 8 χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο. Μη γνωρίζοντας τότε είχαμε το πούλμαν μόνο για τις διαδρομές.

Μας πάει λοιπόν στο ξενοδοχείο και μας αφήνει στις 9 το πρωί!!! Μέγα λάθος διότι ως γνωστόν τα δωμάτια δίνονται μετά τις 12 ή ακόμα καλύτερα μετά τις 2-3 το μεσημέρι. Εντάξει είχαμε πάρει το πρώτο αεροπλάνο, είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα, είμασταν κουρασμένοι, αλλά πόσο...κατά τις 10 -11 το πρωί άρχισε η γκρίνια. Και φυσικά δεν μπορούσαμε να μετακινηθούμε. Να πάμε στη πόλη αλλά πως;

Είπαμε λοιπόν να επικοινωνήσουμε με το "γραφείο" για να ζητήσουμε πούλμαν να μας πάει στο Ηράκλειο και να γυρίσουμε σε 3 ώρες (12 με 3 δηλαδή) και μας ζήτησε 80.000 δρχ (τότε) ποσό υπερβολικό, όταν το μηνιάτικο ήταν 180-200.000 δρχ. Καλά του είπαμε...
Και πήραμε το ΚΤΕΛ που μας έστειλε λεωφορείο, μας κατέβασε στη Πλατεία και μετά ξαναγυρίσαμε με τον ίδιο τρόπο. Κόστος; 70 δρχ ( 2Χ35 δρχ) το άτομο. Αισχροκέρδεια; Δεν νομίζω...

Μετά το μπάνιο στη πισίνα. Είχε εξωτερική πισίνα και φυσικά δεν βαστιόνταν κάποιοι. Κανονίσαμε να έχει περάσει κανένα τρίωρο από το φαγητό και δόθηκε η πολυπόθητη άδεια.
Και εμείς πήραμε το καφέ και κάτσαμε και κάναμε τους... ναυαγοσώστες. Θυμάμαι ακόμα τον ...Γιάννη να κάνει "μπόμπες" στη πισίνα και να πετάει μεγάλες ποσότητες πισινόνερο παντού. Η ορμητικότητα του ...Γιάννη είχε αίσιο αποτέλεσμα μια και παίζει στην Εθνική ομάδα Ράγκμπυ, όπου διαπρέπει.

Μετά το μπάνιο το φαγητό. Τη πρώτη βραδιά πάλι είχαμε πρόβλημα με το πούλμαν, που δεν είχαμε. Αλλά είμασταν τυχεροί. Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο ήταν ένα κέντρο με "μουσική - κονσέρβα" και είπαμε να του κάνουμε κατάληψη. Όπερ και εγένετο.
Είχαμε το μαγαζί σχεδόν όλο δικό μας. Μόνο μια παρέα καμιά δεκαριά γερμανοί ή αυστριακοί ήταν μαζί μας. Αφού χορέψανε - χορέψαμε και το ευχαριστηθήκαμε συνειδητοποιήσαμε ότι το είδος της μουσικής που ακούγαμε δεν ήταν το είδος που άκουγαν οι συνδιασκεδάζοντες. Και έτσι αποχωρήσαμε από τη πίστα δίνοντας τους το χώρο αλλά και την διαχείριση της μουσικής να διαλέξουν. Και μια και το μαγαζί ήταν τουριστικό είχε δίσκους για τα πάντα. Και φυσικά και παραδοσιακά δικά τους. Αρχίζουν λοιπόν να χορεύουν και να διασκεδάζουν και να περνάνε καλά. Και τότε...ο Γιάννης σηκώνεται, πλησιάζει μια κυρία που κάθεται μόνη της, και της ζητάει να χορέψουν. Σούσουρο...μα τι κάνει με αυτή τη μουσική. Γερμανικό φολκλόρ ας πούμε ή κάτι τέτοιο. Εντάξει ξέραμε ότι του αρέσει ο χορός, αλλά... εδώ τι γίνεται; Και τότε η αποκάλυψη... Χόρεψε όπως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μπορεί να χορέψει κάποιος. Η δε γερμανίδα - ας πούμε έπαθε ένα σοκ...Μετά από τα 2-3 πρώτα λεπτά αφέθηκε εντελώς στα χέρια του ...Γιάννη. Και πάλι δεν ήταν τίποτα τυχαίο.. Βλέπετε σήμερα ο ...Γιάννης είναι επαγγελματίας χορευτής και εξωτερικός συνεργάτης - δεν ξέρω ακριβώς πως λέγεται - της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Και πόσα άλλα ακόμα... μπορώ να θυμηθώ. Και μαζί μου θα τα θυμηθείτε και εσείς. Φυσικά για μια ακόμα φορά θα πρωταγωνιστούν ο...Γιάννης και η ...Μαρία. Όσοι συμμετείχαν θα θυμηθούν τα περιστατικά και τα πρόσωπα που "φωτογραφίζονται" . Οι άλλοι απλά θα μάθουν τι έγινε. Σε εκείνη την εκδρομή έγιναν πολλά κάποια τα έχω ήδη γράψει εδώ...

Θα τα θυμηθούμε μαζί...

Μέχρι τότε.. τη καλησπέρα μου.

Μου ήρθε μια ιδέα...

Είμαι μάλλον από τους αρχαιότερους του σχολείου - γενικώς. (Μη σχολιάσετε... Ωραία) Θα σας ενδιέφερε σαν ιδέα να σας μεταφέρω αναμνήσεις από όλα αυτά τα χρόνια (μόλις 21 στο σχολείο - 1990 -1991 ήταν όταν πρωτοήρθα).
Υπάρχουν πάρα πολλά. Άλλωστε το κυβερνητικό απόρρητο αίρεται μετά 30 χρόνια... Για δες σύμπτωση και εμείς για 30 χρόνια μιλάμε. Βέβαια τα γεγονότα θα είναι πιο πρόσφατα και επειδή θα φωτογραφίζουν πρόσωπα και πράγματα θα ισχύσει το κλασσικό : όλες οι μαθήτριες θα λέγονται... Μαρίες και όλοι οι μαθητές θα λέγονται... Γιάννηδες. Τώρα αν κάποιοι θυμηθούνε κάποια γεγονότα καλώς. Θα προσπαθήσω - όσο με βοηθάει η μνήμη μου να τα τοποθετήσω και χρονικά. Και αν έχω και καμιά φωτό....(αφού το ξέρετε το "πρόβλημα" μου (κν βίτσιο) με το αρχείο) θα τις ανεβάσω.

Θυμάμαι το 1992 στη Κνωσσό που σας κυνηγούσα με τη φωτογραφική μηχανή τότε και μου γκρινιάζατε ότι σας κούραζα... να σας δω 20 χρόνια μετά που θα βλέπετε τις φωτογραφίες τι θα λέτε.

Θυμάμαι το 1995 (νομίζω) στα Ζαγοροχώρια - στις κολυμβήθρες ανάμεσα στα δύο Πάπιγκα - που με έκραζε ο...Γιάννης ότι η βιντεοκάμερα "δεν λέει" - τότε είχα πρωτοαγοράσει την Hi8 βιντεοκάμερα και το έπαιζα Γιαπωνέζος. Αν και έχω χάσει τα ίχνη του, θα ήθελα να τον δώ τώρα που θα δει το βίντεο μετά τόσα χρόνια...

Είπαμε : "Καταγράφουμε το παρόν - Δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος" Το κόστος είναι μεγάλο μια και δεν ζεις τη στιγμή αλλά το κέρδος είναι μεγάλο, μια και αφήνεις το ίχνος της στιγμής για το μέλλον. Αν θέλετε να δείτε την άποψη μου για την φωτογραφία κοιτάξτε εδώ...

Μείνετε συντονισμένοι.

Τη καλησπέρα μου.

Από που ξεκίνησαν όλα;

Ήταν το 1981 όταν ξαφνικά στην Αγία Παρασκευή "φύτρωσε" ένα μεγάλο τσιμεντένιο κτίριο, στη θέση ενός στρατοπέδου τεθωρακισμένων....
Ναι!!! Το οικόπεδο ήταν ένα από τα στρατόπεδα της περιοχής, και μάλιστα τεθωρακισμένων και μάλιστα ΤΟΥ τεθωρακισμένου του Πολυτεχνείου (ανεπιβεβαίωτη πληροφορία) Πάντως εκεί που είναι το πάρκινγκ ήταν η είσοδος. Και μετά το γκρι τσιμεντένιο κτίριο άρχισαν να μαζεύονται παιδάκια!!!! Και τότε όλοι κατάλαβαν ότι ήταν σχολείο αυτό το κτίριο.
Μεγάλο, σχεδόν ένα οικοδομικό τετράγωνο, με μια τεράστια πλατεία μπροστά και χωράφια... πολλά χωράφια γύρω γύρω. Είχα και άγρια πανίδα... Αμέ... Αλεπουδάκια, σκατζοχειράκια, χελωνίτσες, ναιιιιι όλα τα καλά. Και μετά ήρθε ο άνθρωπος και φύγανε τα ζωάκια...
(τέρμα το οικολογικό μήνυμα)

Τότε λοιπόν στο Ελληνικό Δημοτικό εμφανίστηκαν δύο ταξεις μαζί : η Α και η Β... (είπα αν δεν το φαντάστηκε κανείς). Και πίσω από τα παιδιά οι γονείς.

Γονείς που είχαν βρεθεί στη Γαλλία, είχαν αγαπήσει τη Γαλλία, και ήθελαν να δημιουργηθεί ένα διπολιτισμικό σχολείο στην Ελλάδα για να μπορέσει να φέρει κοντά τους δύο πολιτισμούς, τις δυο κουλτούρες. Γονείς που είχαν περάσει ώρες στους δρόμους μπροστά στο Γαλλικό Ινστιτούτο διεκδικώντας διάφορα πράγματα για το καινούργιο σχολείο. Γονείς που είχαν περάσει ώρες μπροστά στα γραφεί του Υπουργείου Παιδείας για να κατοχυρώσουν την ύπαρξη του νέου αυτού σχολείου. Πολλούς από αυτούς τους γονείς είχα την τιμή να γνωρίσω όταν βρέθηκα εκεί το 1990.

Και την πρώτη χρονιά βγάλανε την επετηρίδα του σχολείου... τον "ΑΙΣΩΠΟ". Μια πρωτοποριακή προσπάθεια - για τα δεδομένα της εποχής. Το σχολείο μας είναι πρωτοποριακό σε πάρα πολλούς τομείς. Να σας αναφέρω δυο τρεις και θα τα αναπτύξω σε άλλη φάση. Πρώτα απ' όλα στο παιδαγωγικό τομέα, είχαμε διαθεματικές εργασίες από το 1991 όταν το Υπουργείο Παιδείας τις "ανακάλυψε" το 2000. Εμείς τις κάναμε. Οι ανταλλαγές μαθητών ήταν κανόνας γιατί έτσι μπορούσαμε να βρεθούμε σε άλλες κουλτούρες και οι επισκέψεις σε σχολείο της Γαλλίας ήταν τακτικότατες. Μετά κατά το 200 πάλι το είπαν "αδελφοποίηση σχολείων" και το "ανακάλυψαν" και άλλοι. Το σχολείο μας εκμεταλλεύεται πάρα πολλές αρχές (σαν οίκημα) από αυτό που λέμε "βιοκλιματικές αρχές δόμησης" πολύ πριν γίνουν γνωστές από το πρώτο βιοκλιματικό μέγαρο (Μπόταση νομίζω το λένε - πίσω από το γήπεδο της Αλεξάνδρας) το δικό μας κτίριο φτιάχτηκε το 1979-1980 ενώ το Μέγαρο Μπόταση το 1990 - 91 νομίζω. Κάναμε το πρώτο συνέδριο στην δευτεροβάθμια για την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών στην Εκπαίδευση το 2000 όταν οι άλλοι δεν ξέρανε τι σημαίνει νέες τεχνολογίες.

Ακούγεται υπερβολικό αλλά νομίζω ότι πρέπει να γνωρίζετε κάποια πράγματα από την ιστορία του σχολείου. Γιατί το οίκημα μπορεί να είπα ότι "φύτρωσε" αλλά το σχολείο πέρασε πολλές διαδρομές για να γίνει σχολείο.

Έτσι για να θυμηθούν οι παλιοί αλλά και να μάθουν οι καινούργιο. Να μπορέσουν να καταλάβουν τι σημαίνει παράδοση. Για να μπορέσετε λοιπόν να τα θυμηθείτε σας παραπέμπω σε δυο ταινιάκια:
Το ένα είναι ο ΑΙΣΩΠΟΣ σκαναρισμένος και "ταινιοποιημένος". Το ξετρύπωσε η Καραμπίνα Κατερίνα, φιλόλογος στο σχολείο μας πια και τι άλλο είναι το "ΑΠΟ ΤΟ LFH ΣΤΟΝ ΕΛΕΦΑΣ".
Είναι ένα ηχητικό λογοπαίγνιο που έκανε μια ομάδα αποφοίτων των πρώτων ετών αποφοίτων και έγινε ποδοσφαιρική ομάδα και προχώρησε ακόμα παραπέρα. Και αυτό είναι από παλιές φωτογραφίες "ταινιοποιημένες". Και εδώ τον μεγαλύτερο όγκο φωτογραφιών τον πήρα από το αρχείο του Δημήτρη Αναγνώστου (επίσης καθηγητή στο σχολείο μας). Μπορείτε να τα δείτε και τα δυο αξιοποιώντας τους συνδέσους στο "Φατσοβιβλίο".

Είμαστε περίεργοι...

Πέρασαν 30 χρόνια από τότε που το σχολείο πρωτοάνοιξε τις πόρτες του και εσείς βρεθήκατε στα θρανία του. Τα πρώτα απολυτήρια δόθηκαν το 1992. Πέρασαν 19 χρόνια από τότε.
Τι κάνατε όλα αυτά τα χρόνια; Ε!!!!
Πόσο προχωρήσατε; Ε!!!!!
Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε νέα σας... να σας δούμε, και να θυμηθούμε... τα παλιά. Νομίζω ότι με έχει πιάσει μια γεροντίστικη, κουτσομπολίστική διάθεση. Παρόλα αυτά τώρα με όλες τις καινούργιες τεχνολογίες, το φατσοβιβλίο (κν facebook), το LinkedIn, το Hi 5 και όλα τα άλλα που κυκλοφορούν, μαθαίνουμε νέα σας. Και πολύ χαιρόμαστε.

Για να καταλάβετε τι γίνεται θα σας περιγράψω μια δικιά μου εμπειρία. Το 2000 βρέθηκα στα Γιάννενα όπου σπούδασα στο Πανεπιστήμιο σε μια προσπάθεια Reunion, μετά από 20 χρόνια - λέγαμε γιατί ήταν 21 στην πραγματικότητα -. Είχα μεγάλη αγωνία τι θα "έχουν πετύχει οι άλλοι". Τα δικά μου τα ήξερα αλλά όπως συνήθως γίνεται τα είχα υποβαθμίσει σε "τίποτα". Και πήγα και βρέθηκα με ανθρώπους που είχα να δω 18-19 χρόνια και σας πληροφορώ ότι το τελευταίο που με απασχόλησε ήταν τι έκανα - τι έκαναν. Ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση που ξαναβρεθήκαμε , μιλάγαμε ασταμάτητα για ...μιάμιση μέρα και πάλι δεν τελειώσαμε. Δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερο έντονο συναισθηματικά γεγονός εκτός από τον Σεπτέμβρη του 2009 που βρεθήκαμε για τα 30χρονα. Από τότε δεν χάσααμε πλέον επαφή και εκμεταλλευτήκαμε τις νέες τεχνολογίες στο έπακρο.

Ελάτε λοιπόν από το σχολείο, που ξεκινήσατε. Το που φτάσατε είναι το τελευταίο. Ελάτε να σας δούμε και να μας δείτε. Ελάτε να γελάσουμε με αυτά που "μας κάνατε" αλλά και σας κάναμε. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι οργανωμένο. Ελάτε έτσι να σας δούμε. Σας θέλουμε κοντά μας. Πείτε το και στους άλλους. Σε όλους όσους βλέπετε και επικοινωνείτε.

Θα γίνουν πολλά. Συναυλίες, εκθέσεις, παραστάσεις στο Μέγαρο μιας ροκ όπερας, κάποια αθλητικά γεγονότα. Ελάτε από εμάς να μας δώσετε ιδέες και να δούμε πως μπορείτε να γνωριστείτε μεταξύ σας.

Για σκεφτείτε το... Είμαστε πολύ περίεργοι να σας δούμε... Φέρτε και τα παιδιά σας να δούνε το σχολείο σας... Πω πω τι λέεωωωωω!!!! Αλλά τι να πω. Έχουμε ήδη μαθητές μαθητών μας και έρχονται και άλλοι... Αμέεεεε!!!

Τη καλησπέρα μου.

Τι άλλαξε;

Όχι πολλά. Δεν μπορώ να πω ότι έγιναν κάποιες εντυπωσιακές αλλαγές που να δικαιολογούν την επανεκκίνηση του blog. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι...

ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΑΡΞΗΣ

...και έτσι είπα να ξαναξεκινήσω να γράφω. Αυτό γίνεται για να ενημερώνεστε. Αν θα παραμείνει... θα δείξει. Προς το παρόν θα αξιοποιηθεί αυτό όπως και το φατσοβιβλίο (κν Facebbok). Ίσως είναι από τις τελευταίες ευκαιρίες που έχουμε - έχετε, να μαζευτείτε και να γνωριστείτε. Οι εκδηλώσεις θα γίνουν κατά Μάϊο - οι κεντρικές - αλλά θα γίνουν και αρκετές άλλες κατά τη διάρκεια της χρονιάς.
Προς το παρόν πορευτείτε με μερικά βιντεάκια, που είχα ανεβάσει κατόπιν παράκλησης κάποιων από το 1992 και βρίσκονται στο φατσοβιβλίο. Μπορείτε να τα δείτε εδώ και εδώ.

Ότι άλλο θέλετε απλά το γράφετε...

Τη καλησπέρα μου.

Και εδώ ξανανανοίγει ο κύκλος....

Πολλά και ενδιαφέροντα θα γίνουν τους επόμενους μήνες...
Γι' αυτό ξανα - ανοίξαμε και σας περιμένουμε...

Να περνάτε να σας βλέπουμε...

Καλή χρονιά και χρόνια πολλά προς το παρόν.