Ήταν 1992 όταν αποφοίτησαν οι πρώτοι μαθητές μας. Και έπρεπε να πάμε στην πενταήμερη (έτσι τη λέμε). Και κάναμε συνεδρίαση για να αποφασίσουμε που θα πάμε για πρώτη εκδρομή. Μήπως ξέραμε και εμείς τι είναι πενθήμερη εκδρομή. Κάποιοι συνάδελφοι είχαν εμπειρία από πολυήμερες εκδρομές... εγώ δεν είχα την παραμικρή. Πως να είχα άλλωστε... Τριών χρονών καθηγητής ήμουνα. Και αποφασίσαμε...να πάμε Κρήτη και δη Ηράκλειο. Ψάξαμε και βρήκαμε ένα καλό ξενοδοχείο αλλά είχε ένα μικρό πρόβλημα... ήταν 8 χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο. Μη γνωρίζοντας τότε είχαμε το πούλμαν μόνο για τις διαδρομές.
Μας πάει λοιπόν στο ξενοδοχείο και μας αφήνει στις 9 το πρωί!!! Μέγα λάθος διότι ως γνωστόν τα δωμάτια δίνονται μετά τις 12 ή ακόμα καλύτερα μετά τις 2-3 το μεσημέρι. Εντάξει είχαμε πάρει το πρώτο αεροπλάνο, είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα, είμασταν κουρασμένοι, αλλά πόσο...κατά τις 10 -11 το πρωί άρχισε η γκρίνια. Και φυσικά δεν μπορούσαμε να μετακινηθούμε. Να πάμε στη πόλη αλλά πως;
Είπαμε λοιπόν να επικοινωνήσουμε με το "γραφείο" για να ζητήσουμε πούλμαν να μας πάει στο Ηράκλειο και να γυρίσουμε σε 3 ώρες (12 με 3 δηλαδή) και μας ζήτησε 80.000 δρχ (τότε) ποσό υπερβολικό, όταν το μηνιάτικο ήταν 180-200.000 δρχ. Καλά του είπαμε...
Και πήραμε το ΚΤΕΛ που μας έστειλε λεωφορείο, μας κατέβασε στη Πλατεία και μετά ξαναγυρίσαμε με τον ίδιο τρόπο. Κόστος; 70 δρχ ( 2Χ35 δρχ) το άτομο. Αισχροκέρδεια; Δεν νομίζω...
Μετά το μπάνιο στη πισίνα. Είχε εξωτερική πισίνα και φυσικά δεν βαστιόνταν κάποιοι. Κανονίσαμε να έχει περάσει κανένα τρίωρο από το φαγητό και δόθηκε η πολυπόθητη άδεια.
Και εμείς πήραμε το καφέ και κάτσαμε και κάναμε τους... ναυαγοσώστες. Θυμάμαι ακόμα τον ...Γιάννη να κάνει "μπόμπες" στη πισίνα και να πετάει μεγάλες ποσότητες πισινόνερο παντού. Η ορμητικότητα του ...Γιάννη είχε αίσιο αποτέλεσμα μια και παίζει στην Εθνική ομάδα Ράγκμπυ, όπου διαπρέπει.
Μετά το μπάνιο το φαγητό. Τη πρώτη βραδιά πάλι είχαμε πρόβλημα με το πούλμαν, που δεν είχαμε. Αλλά είμασταν τυχεροί. Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο ήταν ένα κέντρο με "μουσική - κονσέρβα" και είπαμε να του κάνουμε κατάληψη. Όπερ και εγένετο.
Είχαμε το μαγαζί σχεδόν όλο δικό μας. Μόνο μια παρέα καμιά δεκαριά γερμανοί ή αυστριακοί ήταν μαζί μας. Αφού χορέψανε - χορέψαμε και το ευχαριστηθήκαμε συνειδητοποιήσαμε ότι το είδος της μουσικής που ακούγαμε δεν ήταν το είδος που άκουγαν οι συνδιασκεδάζοντες. Και έτσι αποχωρήσαμε από τη πίστα δίνοντας τους το χώρο αλλά και την διαχείριση της μουσικής να διαλέξουν. Και μια και το μαγαζί ήταν τουριστικό είχε δίσκους για τα πάντα. Και φυσικά και παραδοσιακά δικά τους. Αρχίζουν λοιπόν να χορεύουν και να διασκεδάζουν και να περνάνε καλά. Και τότε...ο Γιάννης σηκώνεται, πλησιάζει μια κυρία που κάθεται μόνη της, και της ζητάει να χορέψουν. Σούσουρο...μα τι κάνει με αυτή τη μουσική. Γερμανικό φολκλόρ ας πούμε ή κάτι τέτοιο. Εντάξει ξέραμε ότι του αρέσει ο χορός, αλλά... εδώ τι γίνεται; Και τότε η αποκάλυψη... Χόρεψε όπως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μπορεί να χορέψει κάποιος. Η δε γερμανίδα - ας πούμε έπαθε ένα σοκ...Μετά από τα 2-3 πρώτα λεπτά αφέθηκε εντελώς στα χέρια του ...Γιάννη. Και πάλι δεν ήταν τίποτα τυχαίο.. Βλέπετε σήμερα ο ...Γιάννης είναι επαγγελματίας χορευτής και εξωτερικός συνεργάτης - δεν ξέρω ακριβώς πως λέγεται - της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Και πόσα άλλα ακόμα... μπορώ να θυμηθώ. Και μαζί μου θα τα θυμηθείτε και εσείς. Φυσικά για μια ακόμα φορά θα πρωταγωνιστούν ο...Γιάννης και η ...Μαρία. Όσοι συμμετείχαν θα θυμηθούν τα περιστατικά και τα πρόσωπα που "φωτογραφίζονται" . Οι άλλοι απλά θα μάθουν τι έγινε. Σε εκείνη την εκδρομή έγιναν πολλά κάποια τα έχω ήδη γράψει εδώ...
Θα τα θυμηθούμε μαζί...
Μέχρι τότε.. τη καλησπέρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου