Να σας βλέπουμε...

Μια και θα αναφερθώ σε απόφοιτο, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να το γράψω εδώ. Αφενός μεν να ξεσκονίσω λίγο, και αφετέρου να σας δώσω ένα λόγο να το επισκέπτεστε.

Δευτέρα πρωί λοιπόν στο σχολείο, και πάω να δώσω τους βαθμούς στο γραφείο. Ανοίγω τη πόρτα και ακούω... : "Α!!! Ο κύριος Αλισαβάκης", γυρίζω και κοιτάζω τον νεαρό που αναφώνησε το όνομα μου και βλέπω κάποιον που "κάτι μου θυμίζει"... Μη πεις μη πεις του φωνάζουν οι υπόλοιποι.... Άστον να σε βρει...."  Τι μας λέτε καλέ... Έχουμε μια βασική διαφορά... ήταν μαθητές μου... άρα τους ξέρω. Ψάχνω στα αρχεία και αρχίζω... 1η σειρά αποφοίτων και το όνομα Βαγγέλης αλλά επώνυμο... γιοκ. Αφού πέσαν ξεροί οι πέριξ πλην της Βερόνικας που επίσης δεν ξεχνάει με τίποτα...θυμήθηκα και το επώνυμο, αφού μου το είπαν.

Κυρίες και κύριοι ο Βαγγέλης Καλαϊτζής, μετά από 21 χρόνια...γυρνάει στο... σχολείο (και όχι στο τόπο του εγκλήματος...). Απόφοιτος του 92, υπερήφανος πατέρας τριων παιδιών (νομίζω όλα αγοράκια αν κατάλαβα καλά) μετα της συμβίας πέρασε να μας δει.

Ήρθε για διακοπές και πέρασε και από το σχολείο. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη για εμάς, ότι οι μαθητές μας φεύγοντας από τη σχολή αφήνουν ένα κομμάτι της ψυχής τους όπως και εμείς τους καταθέτουμε το δικό μας κομμάτι. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι ότι όπως γίνεται σε παλιούς φίλους, οι απαραίτητοι σύνδεσμοι αποκαταστάθηκαν άμεσα, μέσα από μνήμες και πάνω από ένα καφέ. Ευτυχώς είχα κενό και μπορεσαμε να τα πούμε.

Μετά δυστυυχώς το κουδούνι με προσγείωσε και έτσι έπρεπε να φύγουμε. Αλλιώς ακόμα θα τα λέγαμε. Θυμήθηκα αυτό που μου είχανε πει... μια φορά μαθητής πάντα μαθητής.Ο πληθυντικός υπήρχε... αν ξαναβρεθούμε σε άλλα είκοσι χρόνια...(ελπίζω να μην είμαι στο σχολείο στο εβδομήντα μου!!! αν και δεν ξέρω) εκεί κάτι θα γίνει. ΦΥΣΙΚΑ και δεν ξέφυγε από τον κυνηγό αποφοίτων που ακούει στο όνομά μου... (χε χε... να το έχετε υπόψη σας αν με συναντήσετε... θα καταθέσετε τουλάχιστον το e-mail πριν φύγετε. Το καλύτερο είναι βέβαια μια κάρτα με τα στοιχεία σας.).

Ας δούμε πως περνάει ο Βαγγέλης. Είναι γιατρός εντατικολόγος σε μια πόλη στη νότια Γαλλία - δεν θυμάμαι το όνομα. Όταν θέλει να ξεφύγει, κάνει τον επειγοντολόγο (!!!) Η αλήθεα είναι ότι και οι δύο ειδικότητες μου είχαν ξεφύγει. Οπότε ζητώντας εξηγήσεις μου είπε σχετικά...

Δεν έφτανε όμως αυτό, τον ξαναφέραμε στο σχολείο σήμερα. Να μιλήσει σε μια ομάδα μαθητών για τις σπουδες στη Γαλλία. Μέσα από την εμπειρία του, στο εξωτερικό να πει "δυο λόγια" στα παιδιά. Τα δυο λόγια κράτησαν περίπου δυόμιση ώρες. Όμως μετά βλέποντας τα παιδιά και ρωτώντας τα πως πήγε πρόσεξα ότι "λάμπανε" : Καταπληκτικά κύριε... δεν είχαμε ξανακούσει τόσες λεπτομέρειες χρήσιμες για τόσα πολλά θέματα. Οπότε εδώ νομίζω ότι χρειάζεται ένα μεγάλο ευχαριστώ... γιατι αν το σκεφτείτε να έρχεσαι για διακοπές και να κάνεις... "δουλειά" στο σχολείο... δεν είναι λίγο. Τα παιδιά μου είπαν ότι έφευγε αλλά που να αφήσω την Α' λυκείου μόνη... μεγάλο ρίσκο. Οπότε απλά το έμαθα και μέχρι εκεί.

Αύριο γυρνάει στη βάση. Αλλά είναι αυτό που έχω πει... και λίγοι μπορούν να καταλάβουν. Ο καθένας από εσάς κουβαλάει "κάτι" από το σχολείο και από εμάς, αλλά και εμείς κουβαλάμε κάτι από όλους σας. Παίρνοντας αφορμή, θα ήθελα να σας πω ότι εμείς είμαστε εκεί και θα είναι χαρά μας όταν βρεθείτε κατά Ελλάδα μεριά, να βρείτε λίγο το χρόνο να περάσετε να σας βλέπουμε. Εντάξει δεν θα σας στριμώξουμε σε δουλειά, αλλά θέλουμε να μαθαίνουμε νέα σας. Εννοείται ότι δεν είναι ανάγκη να είστε στο εξωτερικό, για να περάσετε.  Όποτε βρεθείτε στη γειτονιά, περάστε να σας δούμε.

Τη καλησπέρα μου.