Οι απόφοιτοι του 1992

Οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής μας βρέθηκαν σήμερα στο σπίτι της Μαργαρίτας Χατζηχρηστίδη. Ήταν μια από τις συγκεντρώσεις αποφοίτων, η τρίτη κατά σειρά στο τελευταίο μήνα. Νομίζω ότι γενικά επικρατεί μια νοσταλγία γύρω από το σχολείο. Δεν ξέρω αν είναι γενική ή έτυχε. Ακόμα δεν έχω ακούσει τίποτα για το 1993. Το 1994 και 1995 ήταν λίγο πριν, το 1992 σήμερα και ποιος ξέρει ποια άλλα έτη που δεν πήρα χαμπάρι.
Μεσημεριανή μάζωξη λοιπόν, ξεκίνησε -θεωρητικά- στις 12. Εγώ πήγα γύρω στη 1 το μεσημέρι και βρήκα τη Μαργαρίτα με την Άννα και τη Μαιρίλη. Η Μαργαρίτα όλο ανησυχία για την έκβαση της πρωτοβουλίας.
Μετά από μια ώρα περίπου ο χώρος ήταν γεμάτος. απόφοιτους. Η μουσική έπαιζε αλλά δεν άκουγε κανένας. Όλοι μιλούσαν μεταξύ τους. Πολλοί είχαν να βρεθούν μόλις 16 χρόνια. Και είχανε πολλά να πούνε. Πάρα πολλά.
Και εγώ άκουγα, άκουγα αλήθειες, γνώμες, απόψεις ειπωμένες με απλότητα, ειλικρίνεια μέσα από το φίλτρο του χρόνου. Πράγματα όμως που για μια ακόμα φορά μου έδειξαν τη σημασία που έχει η παρουσία του καθηγητή μέσα στη τάξη.
Μετά άκουγα νέα, για γάμους, παιδιά, δουλειές, σκέψεις για το μέλλον. Και μαζί με αυτά που άκουγα ονειρευόμουν και εγώ.
Σε κάποια φάση κάθισα στο καναπέ και έβλεπα το καθένα και θυμόμουνα. Πόσα είχα να θυμηθώ.
Να θυμηθώ την Άννα που κρυβόταν στη τελευταία σειρά μη τύχει και τη ρωτήσω.
Να θυμηθώ τη Χρυσούλα όταν στο κλαμπ φωτογραφίας είχαμε ξαμοληθεί όλοι στην αρχαία αγορά (Των Τριών Ιεραρχών ήτανε) και βγάζαμε φωτογραφίες. Τώρα ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία.
Να θυμηθώ την Εύα όταν την έβγαζα φωτογραφίες στη σχολική παράσταση και να μου λέει τώρα ότι έχει διπλή παράσταση σήμερα και πρέπει να φύγει νωρίς.
Το Κώστα να κάνει μπόμπα στη πισίνα του ξενοδοχείου στην πενθήμερη
Τον Αλέξανδρο στη ντισκοτέκ.....
Ποιον να αφήσω... Για όλους θυμόμουνα κάτι. Καθόμουν λοιπόν στο καναπέ τους χάζευα και ψιλοχαμογελούσα. Δεν ξέρω αν καμάρωνα και γιατί να το έκανα αυτό. Πάντως μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σκεφτώ πόσα χρόνια πέρασαν. Και για μένα μπορεί να μη λέει πολλά (33 % στο σύνολο), για όλα αυτά τα παιδιά όμως είναι η μισή τους ζωή αυτή που μεσολάβησε από τότε που τελείωσαν το σχολείο.
Πολύ το χάρηκα και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να βρεθώ σήμερα μαζί σας.
Για τους απόντες θα ανεβάσω μια μόνο φωτό από τη βιντεοκάμερα τραβηγμένη, αλλά δυστυχώς έκοψα τον Σωτήρη. Στις φωτογραφίες της Μαργαρίτας όμως φαίνονται όλοι. Πολλοί σύντομα η Μαργαρίτα θα έχει το DVD που τράβηξα. Μη περιμένετε φοβερά πράγματα. Καμιά δεκαριά λεπτά τράβηξα. Να είστε όλοι καλά.